اردی بهشتگان

نخستین جشن از جشن های آتش ،جشن اَردی بهشت گان است که اَردی بهشت روز است از ماه اَردیبهشت روز سوم هر ماه در گاهشماری اوستایی و با آگاهی از اینکه ماه ها در گاهشماری اوستایی همه سی روزه می باشند و سی ویک روزه بودن شش ماه نخست سال در گاهشماری خورشیدی این جشن در دوم اَردی بهشت خورشیدی برگزار می شود
به موجب اوستا اَردی بهشت دومین امشاسپند است این نام در اوستا" اشا وهیشتا" یا "اَرته وهیشته" می باشد که بخش نخست آن اشا یا ارته به چم(معنی) درستی و راستی و نظم و بخش دوم صفت عالی به چم بهترین است که روی هم رفته به چم بهترین راستی و قانون است اما واژه ی اُردی بهشت که هم اکنون گفته می شود در اصل اَردی بهشت است به فتحه ی اَ که اَرد به چم مانند است و روی هم" مانند بهشت" معنی می دهد چون این ماه در میان بهار است و در این هنگام گل ها و گیاهان در اوج شکفتن و نشو نما می باشند بنابر این آن را اَردیبهشت می خوانند و نام دیگر جشن اَردیبهشتگان، گلستان جشن می باشد در این جشن با برگزاری آیین های شاد و خواندن اَردی بهشت یشت از اوستا تلاش برگزار کنندگان برای رسیدن به بهترین راستی نمودار می شود. این جشن همانند جشن گل است که در دیگر کشورها برگزار می شود
چنانکه همه ی امشاسپندان دارای دو وجه مینوی و زمینی می باشند این امشاسپند در جهان مینوی نماینده ی پاکی و راستی و قانون اهورایی و در زمین نگاهبانی آتش به او داده شده است که آتش همان داد و پارسایی است .ابوریحان بیرونی امشاسپند اردیبهشت را تمیز دهنده ی راستی و دروغ می داند چون این فرشته نماینده ی راستی است هر که به او توجه کند در راه راست گام بر می دارد و هر کس از او دوری کند از ویژگی های او بی بهره است
در بخشی از اوستا نوشته شده است که اهریمن با پیدایش زرتشت می گریزد و فریاد می زند"زرتشت مرا بسوزانید با اشاو هیشتا و از زمین براند" چون اهریمن نماینده ی بی نظمی و آشوب و دروغ و ناپاکی است با آتش راستی و پاکی گریزان می شود